Што змоўклі птушкі нават,
Гарачыня такая,
А мы з табой зграбаем
Пакошаныя травы.
А нам з табой няможна
I словам абмяняцца:
Твой бацька асьцярожны
Ля нас, на сенажаці.
То вяжа віткі туга,
То воз кладзе старанна...
А галава – аж кругам
Ад медуніц духмяных.
Адзін ратунак – студня
I чарпачок зь бяросты,
Зь якога так марудна,
Задумаўшыся, п'еш ты.
Бяру і я прыгубіць
Той чарпачок з вадою
I з жарам – вусны любай,
Што не даюць спакою.
1958
|
|
